Dag 11 - Once in a lifetime experience (definitely once)

Op tijd opstaan want we gaan ziplinen om 10:00 uur. Onderweg halen we een broodje gebakken ei met spek. Dat ik nog een hap door mijn keel krijg, is me een raadsel. M’n buik protesteert nu al. We verzamelen met nog zes anderen uit Nederland en Australië. Er zijn twee gidsen mee, die ons ‘harnas’ aan doen. Allemaal touwen, haken en een helm op. Heel charmant weer :-) Met de kabelbaan gaan we een station omhoog. De gids vertelt over dit gebied en ook dat hier zwarte beren leven en dat je die soms ziet, als je geluk hebt. Ik onderbreek hem in zijn volgende zin: “Over there is a bear!”. “Good spotting”, zegt degene naast me. “Yes, I have good eyes” hihi. Als we uitstappen komen we weer samen met de andere helft van het groepje. De andere gids vraagt “Did you see that bear?”, waarop de gids die met ons mee was, antwoordt “Yeah I had some one with eagle eyes on board” :-) De route naar de eerste zipline loopt door het bos. “Zo daar zijn we. Dit is de langste en steilste zipline van Canada”. Ik kijk, slik en denk neeeeee dit meen je niet!!! De eerste twee slachtoffers gaan naar beneden. O my god! Ik word al ziek als ik er naar kijk. De paniek slaat toe. Ik zeg snel tegen Robin “Wij gaan hierna”. De gids klikt ons vast aan het touw en ik kan alleen maar denken ik wil niet, ik wil niet, ik wil niet. Toch loop ik het trappetje zonder leuning af en sta aan het randje van de afgrond. Ik sta te trillen op m’n benen en de tranen rollen over m’n wangen. Het heeft geen zin om langer te wachten. Ik ga dit doen, hoe dan ook. Ik hou me vast aan de gedachte dat ik binnen 35 seconden aan de overkant sta, die ik vanaf hier niet eens kan zien. De gids zegt “ready when you are”. Ik spring en roetsj met m’n ogen dicht steil naar beneden. Mijn maag draait zich tien keer om. Er komen een paar angstkreten uit onderweg. Owwwww wat is dit afschuwlijk zeg. Ik land op het platform en wil al weglopen, maar ik zit nog vast. Eenmaal los sleep ik mezelf naar de dichtsbij zijnde railing om er vervolgens hyperventilerend over heen te hangen. Na een paar minuten is alles weer onder controle. Als iedereen er is, vraagt de gids “How are you?”. Ik antwoord: “Well, im still alive…”. De hele groep lacht om mijn droge reactie. Hij vraagt of ik door kan gaan. Ja hoor. Nog vier ziplines te gaan. De tweede en derde zijn veel korter en gaan minder hard. Dat is beter. Dan zie ik ook nog eens wat van de omgeving in plaats van alleen de binnenkant van mijn ogen. Robin doet er zelfs eentje half op z’n kop. Die heeft er allemaal niks van, sterke maag. De vierde zipline is de snelste zipline van Canada met 100 kilometer per uur. Ik ben net een beetje bijgekomen en denk ‘O god, daar gaan we weer’. Maar deze is niet zo steil dus het gaat prima. Ik weet zelfs lachend te zwaaien naar de camera. De vijfde zipline is zo steil dat er een remkabel aan vast moet. Je ziet het platform aan de overkant niet eens. En daar ga ik voor de laatste keer. Tussen de boomtoppen door. Ook deze gaat prima en ik kom met een glimlach aan. Mooi einde van een nachtmerrie haha. Maargoed, deze was voor mijn stoere man, die het ‘wel leuk’ vond. Tijd om te ontspannen. Lekkere fish & chips eten bij de Irish pub en de rest van de middag zonnen en dompelen in de hot tub. Time to relax.