Dag 26 - Waarom heeft u zulke grote oren?
27 juni 2017 - Yellowstone National Park, Wyoming, Verenigde Staten
5:35 uur: ogen open…gelukkig de tent staat nog…ogen weer dicht :-) Om 9:00 uur frissen we ons op en gaan we voor de laatste keer op pad in Yellowstone national park. Ik rijd naar ‘Mammoth hot springs’, maar al gauw staan we in de file. Ja, je gelooft het niet maar zelfs hier staan files. Na een half uur rijdt het weer. Wat er nou was? Geen idee. Er staat wel een hert langs de kant maar ik kan me niet voorstellen dat dat een kijkfile van een half uur oplevert. Er zijn verderop ook nog wegwerkzaamheden, wat een hoop vertraging oplevert. Het ritje van 1,5 uur duurt opeens 3 uur. Gelukkig hebben we thee en donuts meegenomen. Eenmaal bij de ‘Mammoth hot springs’ lopen we een stukje naar beneden. Dan komt er een hele dreigende onweerslucht aan en begint het te druppelen. Gauw lopen we weer omhoog naar de auto en missen we net de harde regen. Een paar minuten later zijn de wolken overgetrokken en gaan we verder. Niets zo veranderlijk als het weer. We hadden meer verwacht van de hot springs. De meeste kalkterrassen zijn niet meer dan opgedroogde wit/grijze steenlagen. Er zijn nog maar een paar mooie stukjes over. Wij grappen al: 'wat zou ‘vergane glorie’ in het Engels zijn?' hahaha. We besluiten om niet dezelfde weg terug te rijden maar het hele noordelijke rondje te doen. En dat is maar goed ook. Het noorden is heel mooi en iets rustiger. Een beetje Alpenlandschap: groene, glooiende bergen en grasvelden vol met gekleurde bloemen. Ik begin al spontaan ‘the hills are aliiiiiiive’ te zingen. Vanuit de auto turen we de velden af op zoek naar dieren. Opeens zegt Robin ‘Hee daar gaat iets!’ Ik kijk.. ‘ohja iets wits, het lijken wel hertjes’. ‘Waarom rennen ze?’ vraagt Robin. Ik zeg heel droog ‘misschien zijn ze aan het spelen’. We zetten de auto langs de kant. Robin pakt de verrekijker en ik mijn zoomlens. Hè… we zien antilopen rennen. En even later zien we waarom. Er zit een wolf achter ze aan!!! De wolf is alleen en probeert de antilopen uit elkaar te drijven. Maar het lukt hem niet dus hij geeft het na een tijdje op. De grote boze wolf... met zijn tong uit zijn bek, ze waren hem te slim af. WOW! Dit is wel heel uniek om mee te maken. Verwonderd rijden we verder en maken we nog een stop voor een laatste hotdog. Op de terugweg zien we nog wat hertjes en bizons. In het stadje bij de west-ingang van het park struinen we nog wat winkeltjes af. Het is alweer tijd voor ons laatste avondmaal. Ik bestel ‘prime rib’, in de veronderstelling dat het weer spare-ribs zijn. Maar ik bleek een soort biefstuk besteld te hebben en het is nog lekker ook. Zowat het enige malse vlees dat ik deze vakantie op heb haha. Terug bij de tent haal ik een warme choco en steekt Robin de houtkachel in de tent aan. Het is de hele dag al fris dus dat is wel lekker. De laatste nacht in de tent… nu komt de vakantie echt ten einde :’-(
De gaffelbok lijkt op een antilope, maar is dit niet. Hij is de laatste overlevende van een speciale familie Antilocapridae en is volgens geleerden een ver familielid van de herten. Het gewei is bijzonder. De mannetjes hebben hoorns, die bestaat uit een kern van bot met daaromheen een stevige hoornlaag. Net als antilopen. Maar het gewei is vertakt (ook al zijn het slechts twee), wat bij herten voor komt. De gaffelbok leeft op de prairies van Amerika, Canada en Mexico, meestal in groepjes. Deze dieren zijn eenvoudig te herkennen aan hun ranke bouw en witte vlekken rond de kop. Opmerkelijk is dat dier erg snel is, hij kan meer dan 80 km per uur halen, en ze hebben een groot uithoudingsvermogen. Waarschijnlijk is dit om bijvoorbeeld wolven te snel af te zijn. Het noordelijke deel van Yellowstone is bekend vanwege de vele gaffelbokken. Kijk bij de noordelijke ingang of rij de zandweg van Mammoth Hot Springs naar Gardnier.