Dag 23 - Op naar de zon!

Als je weet dat je om 3:30 uur je bed uit moet om op tijd op de luchthaven te zijn, doe je natuurlijk geen oog dicht. Met kleine oogjes checken we uit bij de receptie. ‘Euhhhh where is our shuttle?’ De receptionist kijkt naar de planning en zegt: ‘it says 4PM’. ‘Noooooo AM’, antwoord ik. Drie minuten later staat gelukkig de chauffeur ook met kleine oogjes voor ons. Uit zijn bed gebeld om ons naar de luchthaven in Calgary te brengen. Het is een kwartiertje rijden. Op de luchthaven gaat alles vrij vlot. Uiteraard is Robin door de luchtvaartmaatschappij geselecteerd voor een extra controle. Bij de douane vraagt de mevrouw aan Robin ‘Why do you have a visa? Als hij antwoord dat het komt door een snelheidsovertreding in Nederland, zegt ze ‘crazy huh’. ‘Indeed and expensive’, antwoorden wij. Bye Canada! In nog geen twee uurtjes vliegen we naar Salt Lake City. Na bijna drie weken koukleumen in Canada wordt onze wens vervuld. Het is 25 graden, yesssss korte broekenweer! :-) Zo, nog even wat formuliertjes ondertekenen bij de autoverhuur. We krijgen een Chevy (Chevrolet) Cruz mee. Gewoon een ‘midsize car’, terwijl we betaald hebben voor een goedkopere klasse zoals de Spark. Niet gek. Of we go! Het is vijf uur rijden van Salt Lake City naar ons verblijf vlakbij Yellowstone national park. Onderweg bestaat het landschap uit vlakke grasvelden met koeien. Tot een half uurtje voor de eindbestemming. Daar is één en al bos. We arriveren om 15:00 uur bij ‘The Hibernation Station’, dat we zelf via Booking.com hebben geboekt. Het is een sfeervolle blokhut en het is er heerlijk rustig. De volgende reis boeken we alles zelf, hebben we al besloten hihi. Om de hoek zit het ‘Bear and wolf discovery center’. Hier vangen ze grizzlyberen en wolven op die door omstandigheden niet meer in het wild kunnen leven. Bijvoorbeeld een klein beertje waarvan de moeder is neergeschoten. De beren vermaken zich zo te zien wel. Ze hebben een aardig groot gebied om te leven. Eentje gaat steeds zwemmen bij de waterval. Gaaf om grizzly ’s van zo dichtbij te kunnen zien. Ze zijn enorm sterk en snel. In het wild wil je ze liever niet tegenkomen. Ze zijn agressiever dan zwarte beren. Je wordt dan ook overal in Yellowstone gewaarschuwd met borden, foldertjes en door rangers. In het opvangcentrum geven ze een demonstratie wat je moet doen als je een grizzlybeer ziet in de verte. Bij een zwarte beer moet je herrie maken, maar bij een grizzly moet je juist stil zijn en heel langzaam achteruit stappen in de hoop dat hij weg loopt. Ze adviseren ook beren pepperspray mee te nemen als je gaat hiken in het bos. Als een grizzly agressief op je af komt rennen, moet je dood spelen. Met je gezicht naar de grond en je handen in je nek. Het kan zijn dat hij je probeert om te keren met zijn klauwen. Dan heb je een paar wonden maar je kunt het overleven. Als de grizzly niet agressief is, maar je al een tijd volgt en dicht in de buurt komt, dan ziet hij je als een prooi en het enige juiste dat je dan kunt doen is vechten met die beer. Slaan, schoppen en schreeuwen om te laten merken dat je geen makkelijke prooi bent Als je geluk hebt, overleef je het. Nou wij zorgen er sowieso voor dat we niet in zo’n situatie komen. Al denkt Robin het gevecht met een beer wel te kunnen winnen hahaha. Maar wel interessant om te weten. Ik probeer een mooie close-up van de grizzly te maken maar de mooiste beer beweegt veel te veel en de zon is te fel. Daarna bekijken we de wolven, die liggen voor pampus in de zon. Binnen is een mooie tentoonstelling met veel informatie over de beren en wolven. We voelen aan grizzlyvacht. Het ziet er lekker zacht uit maar het voelt heel stug. Tot slot scoren we nog een leuke knuffel voor ons lieve nichtje. Zo, we hebben ons gewoon drie uur vermaakt in dit relatief kleine centrum. Tijd om te eten bij Restaurant ‘De drie beren’. ’s Avonds is het heerlijk rustig in ons huisje en hebben we een prima ‘hibernation’ (=winterslaap) :-)