Dag 14 - Peace and quiet

Ik schuif het gordijn opzij. De hond waakt over ons voor de deur. Goodmorning Woofer! Het miezert buiten. Wij maken ons klaar voor een paardrijtocht. Muggenspray op, lange broeken en lange mouwen aan. Bij de lodge naast de schuur ontbijten we nog even goed. Dan ontmoeten we de gids. Howdy! We krijgen een cap en een lange leren regenjas. Heerlijk, weer zo’n sexy look. Dan lopen we naar de paarden die al opgezadeld zijn. De gids geeft ons een spoedcursus western paardrijden. Vervolgens ontmoeten we onze paarden en wordt alles op ons afgesteld. Bij mij moet hij twee keer opnieuw afstellen. “Jee the dutch have the longest legs”, zegt hij verwonderd. Mijn paard heet Molly en staat bekend om de grappige knorgeluidje die ze maakt. Dat past wel bij mij hihi. Robin heeft een iets hoger en breder paard die heel mak overal achteraan gaat en niet zo gevoelig is, dus de boodschap is ‘als hij te ver achter loopt, moet je ‘m flink aansporen’. We doen een oefenrondje in de bak, even slalommen om de pilonnetjes. Het paard van Robin stapt zowat op de pilon hihi. “Okay, you’ re good to go!”, zegt de gids. Ik dacht bij mezelf: zo dat gaat snel… rechts, links, rem, check! :-) Ik vind de eerste tien minuten toch altijd spannend. Molly heb ik ook even goed geaaid van tevoren en gezegd dat ze een braaf paard is. Baat het niet, dan schaadt het niet denk ik altijd maar haha. We rijden dwars door de bossen. Verbazingwekkend hoe de beesten overal doorheen komen. Over boomstronken en keien, door de diepe modder. Steil omhoog, steil naar beneden. Af en toe geef ik Mollly dan ook een schouderkopje. Wat wel irritant is: de paarden mogen niet eten onderweg dus als ze ook maar kijkt naar een mals blaadje moet ik aan de teugels trekken. Maar ik en Molly lijken blijkbaar in meerdere opzichten op elkaar…ze wil continu eten. Om de tien meter moet ik aan de teugels trekken en soms hapt ze nog heel sneaky naar een tak, hebbes! Na een uur krijg ik al aardig last van mijn vingers en arm. Maar het is wel gaaf door het bos, heerlijk stil. Helaas komen we geen beren tegen onderweg. De paarden komen ze vaak tegen, zegt de gids. Dat gaat prima want ze zijn ermee opgegroeid. Wel wijst hij de sporen aan op de boomstammen. Kleine beertjes kunnen heel hoog de boom in klimmen. En om hun territorium af te bakenen, krabben beren grote stukken schors van de bomen. We rijden verder langs een heel smal paadje aan de rand van de afgrond. Beneden hebben we uitzicht op een waterval. In het bos staan sinds kort twee betonblokken. De paarden van de gids en van mij schrikken ervan en durven er niet langs. Dit is de eerste keer dat ze die blokken zien. De gids gaat voorop. Na wat tegenstribbelen gaat zijn paard erlangs. Molly volgt, maar vindt de blokken maar eng en gaat met een bocht er omheen, dwars door een struik. En bedankt hahaha. Het paard van Robin heeft het eens rustig van een afstandje bekeken en denkt ‘ow als die twee het overleefd hebben, kan ik er rustig langs wandelen’. Net zo’n nuchter typje als de ruiter ;-) De twee uur vlogen voorbij en we zijn weer terug bij de schuur. Robin stapt af en loopt opeens met O-benen hihihi cowboy. We vonden het allebei wel leuk voor een keertje. Bye Molly! In Clearwater eten we een sandwich en halen we wat boodschapjes. Het regent aardig door maar meer dan natuur heb je hier niet. Robin blijft liever binnen in verband met de regen en de muggen, dus spray ik nog wat muggenspray op, trek ik mijn regenjas aan en ga ik alleen op pad. Wel met de auto, want alles ligt hier ver uit elkaar. Ik besluit nog een keer naar de Dawson Falls te gaan, want het lukt me maar niet om een mooie foto te maken. Steeds te licht of te donker. De lens langer open laten staan, geeft ook een mooi effect maar als ik dat doe krijg ik een witte foto. Ik moet vast een andere instelling gebruiken maar ik kan niet vinden welke. Is wat om te onthouden voor de cursus die ik in het najaar wil gaan doen, hoewel het in Nederland moeilijk oefenen is met watervallen :-) De tijd gaat zo snel… jammer zeg, ik wilde nog een trail lopen van 1,5 uur naar een andere waterval. Ik hou van bos en van de stilte hier. Maar het is al 17:00 uur en ik wil Robin niet te lang laten wachten met eten. Want we gaan weer naar Hop & Hog voor de vleesschotel. En daarna openen we weer de berenjacht, 19:30 uur is een prima tijd daarvoor. En ja hoor, daar is de eerste zwarte beer al. En even later zien we er nog twee. We keren nog eens om maar ze zijn alweer gevlucht voor de auto’s. Zo, dit wordt het laatste rustige nachtje slapen op de ranch.